تربیت دینی ما توسط مربیانی انجام می شود که برخی مفاهیم و باورهای بنیادین دینی برای آنها هنوز واضح و روشن نشده است لذا در انتقال آن به متربیان بگونه ای سخن می گویند که برخی باورها بصورت نادرست در ذهن متربی شکل می گیرد و باعث می شود در آینده دچار تردیدهایی دینی بگردد. به همین جهت سلسله گفتارهایی بر اساس تجربیات علمی و فلسفی چند دهساله تنظیم شده است تا قدم قدم این مفاهیم و باورها روان و بدور از اصطلاحات فنی بگونه ای بازگو شود که بتواند راهنمایی برای مربیان برای نحوه انتقال آنها به متربیان بگردد. از جناب آقای علی اکبریان که این سلسله مباحث به همت ایشان آماده، تنظیم و قابل ارائه شده است سپاسگزاری می گردد.حمیدرضا آیت اللهی
گفتار بیست و سوم: تبیین رحیمیت خداوند

۱- رحمت خاص در جهت رشد انسان و آن هم به معنای رشد معنوی و به خدا نزدیک تر شدن است.
۲- تشخیص رحیمیت خداوند از رحمیمیت خداوند.
۳- خداوند برخی مواقع مومنان را با سختی ها ممارست می دهد و برخی مواقع با نعمت دادن ها زمینه رشد او را فراهم می کند. این نوع توجه خداوند نه از رحمت عام خداوند که از رحمت خاص اوست.
۴- غفران الهی مهمترین جلوه رحیمیت خداوند است.
۵- اعمال انسان هویت و ذات او را تشکیل می دهد که هیچگاه از او منفک نمی شود.
۶- اگر کناه کنم هویت خودم را خراب کرده ام و قابل انفکاک از من نیست مثل وقتی که با چاقو عضوی از خودم را از بین ببرم.
۷- غفران یعنی دوباره هویت جدید دادن به انسان برای رشد دوباره.
۸- هرچه برای ما اتفاق می افتد را به رحمت خاص خداوند نباید نسبت دهیم.
۹- هر مصیبت یا نعمتی از رحمت خاص خداوند نیست.